Czy pochwa może być zbyt luźna? Przyczyny i jak leczyć?
Poczucie „luźnej” pochwy, choć często omawiane w codziennych rozmowach, nie jest pojęciem medycznym. To subiektywne odczucie, które może wynikać z różnych przyczyn anatomicznych, hormonalnych i funkcjonalnych. Ważne jest zrozumienie źródeł tego problemu, jego potencjalnych skutków oraz dostępnych metod leczenia.
Przyczyny zbyt luźnej pochwy
Głównym objawem jest zmniejszone odczuwanie podczas stosunku seksualnego, które może wpływać zarówno na kobietę, jak i jej partnera, obniżając satysfakcję z życia intymnego. Innym częstym problemem jest nietrzymanie moczu, szczególnie podczas wysiłku fizycznego, kaszlu czy kichania. W bardziej zaawansowanych przypadkach osłabione tkanki mogą prowadzić do obniżenia lub wypadania narządów, takich jak macica czy pęcherz moczowy, co znacząco wpływa na jakość życia.
Osłabienie mięśni dna miednicy to jedna z głównych przyczyn uczucia „luźności”. Mięśnie te, znane jako mięśnie Kegla, pełnią kluczową funkcję w utrzymaniu napięcia pochwy. Osłabienie może być wynikiem porodu drogami natury, szczególnie jeśli wiązał się on z dużą masą urodzeniową dziecka lub urazami krocza. Z wiekiem tkanki miednicy naturalnie tracą elastyczność, co również przyczynia się do problemu. Brak aktywności fizycznej, szczególnie treningu mięśni dna miednicy, dodatkowo osłabia te struktury.
Zmiany hormonalne, takie jak menopauza, prowadzą do spadku poziomu estrogenów, co wpływa na elastyczność, napięcie i nawilżenie pochwy. Operacje ginekologiczne, na przykład histerektomia, mogą zmieniać strukturę i funkcję pochwy, pogłębiając uczucie „luźności”.
Predyspozycje genetyczne, takie jak słabszy kolagen w tkankach, również zwiększają ryzyko wystąpienia problemu. Dodatkowo przewlekłe obciążenia mięśni dna miednicy, spowodowane na przykład przewlekłym kaszlem, zaparciami czy nadwagą, mogą osłabiać ich funkcję.
Jak leczyć zbyt luźną pochwę?
Leczenie zależy od nasilenia problemu oraz indywidualnych potrzeb pacjentki. Jednym z podstawowych sposobów poprawy napięcia pochwy są ćwiczenia mięśni dna miednicy, takie jak ćwiczenia Kegla. Regularny trening przez 8–12 tygodni może przynieść znaczne rezultaty. Wspomagająco stosuje się biofeedback, czyli urządzenia pomagające w prawidłowym wykonywaniu ćwiczeń, oraz stożki dopochwowe, które stymulują skurcze mięśni.
Fizjoterapia uroginekologiczna to profesjonalna terapia wzmacniająca mięśnie dna miednicy, która może obejmować elektrostymulację oraz manualne techniki terapeutyczne. W bardziej zaawansowanych przypadkach skuteczne są zabiegi laserowe, które stymulują produkcję kolagenu, poprawiając elastyczność i napięcie pochwy.
Pessary ginekologiczne są pomocne w przypadkach obniżenia narządów miednicy. Zapewniają wsparcie strukturalne i poprawiają komfort pacjentki. Farmakoterapia, na przykład estrogeny dopochwowe, może poprawić elastyczność i nawilżenie pochwy, szczególnie w okresie menopauzy. Suplementy kolagenowe mogą wspierać regenerację tkanki łącznej, choć ich skuteczność jest ograniczona.
W przypadkach wymagających bardziej zaawansowanych interwencji chirurgicznych stosuje się plastyki pochwy (waginoplastykę), które przywracają jej napięcie i strukturę.
Przeczytaj także:
Wkładka antykoncepcyjna Diafragma Caya do samodzielnego stosowania, odpowiednia dla 98% kobiet
Tampony BEPPY bez sznureczków do sauny, na basen i fitness a także do seksu podczas okresu
